Over twee weken sta ik – als alles goed mag gaan – alweer op Nederlandse bodem! Hier probeer ik nu zo weinig mogelijk aan te denken, want het idee dat ik het geweldige Malawi zal moeten verlaten is niet iets waar ik blij van wordt! Natuurlijk vind ik het wel weer heerlijk om straks al mijn familie en vrienden weer te kunnen zien en te omhelzen! En hopelijk schijnt het zonnetje als ik terugkom! :)

In de vorige blog heb ik veel beschreven over het heerlijke weekend wat we gehad hebben, maar niet zoveel over het werk wat we gedaan hebben.. Omdat ik het wel leuk vind om dit met jullie te delen, zal ik hier wat over vertellen in deze blog. Vorige week hebben we onze stagebegeleidster met haar gezinnetje uitgezwaaid, omdat deze voor 9 weken naar Nederland hopen te gaan. Daarom is het mede aan ons om vanaf nu alles draaiende te houden, en dit gaat tot nu toe prima! Deze week hebben we een drukke week. Vandaag zijn we begonnen met ons praktijkonderzoek. Matunkha geeft nu enkele jaren palliatieve zorg aan huis aan patiënten die aan het einde van hun leven zijn. Nu is het voor hun goed om te weten hoe deze zorg ervaren wordt. Wij gaan daarom op pad om de families van de inmiddels overleden patiënten te bezoeken en bij hun interviews af te nemen. Net als bij het outreach gaan, worden we altijd heel hartelijk ontvangen. Er worden gelijk stoeltjes opgehaald of we mogen op een rieten matje zitten. Zelf gaat de familie gewoon op de grond zitten. Meestal beginnen en eindigen we zo’n huisbezoek met gebed wat ik altijd erg mooi vind! Maar nu weer terug naar het onderzoek. Tijdens het onderzoek vragen we bijv. hoe ze de zorg die gegeven is door Matunkha ervaren is. Nu waren we heel bang dat de families geen eerlijke antwoorden zouden geven, omdat dat hier in Malawi heel onbeleefd is. Tijdens een onderzoek is het heel vervelend als mensen ‘sociaal-gewenste-antwoorden’ geven omdat dit ten koste gaat van de kwaliteit, maar niet alleen hier is het vervelend, ook in het alledaagse leven hebben de mensen er een handje van om oneerlijk te zijn. Als je bijvoorbeeld vraagt aan iemand of het ver lopen is naar een bepaald dorpje, dan zou je bijna altijd een antwoord krijgen als: nee hoor, het is niet ver. Maar als je dan naar het dorpje zou gaan lopen is het wél ver. Elkaar niet teleurstellen gaat hier boven eerlijkheid, wat natuurlijk het tegenovergestelde is van Nederland waarin je eerlijk moet zijn om iemand niet teleur te stellen. Maar ondanks dit alles staan we verbaasd van de eerlijke antwoorden die we tot nu toe gekregen hebben van de families. Nadat we hun heel duidelijk hebben gemaakt dat we het alleen maar waarderen als hun eerlijke feedback geven, merkten we dat ze het toch wel durfden. Gelukkig maar, want dit bevordert de kwaliteit van ons onderzoek!

Op dinsdag is het zoals gewoonlijk kliniekdag. Omdat Hilde er nu niet is komt er een verpleegkundige uit het ziekenhuis die de patiënten helpt. In het ziekenhuis heerst een heel ander klimaat dan in de kliniek. Als voorbeeld geef ik de tijd die genomen wordt door Hilde voor een patiënt. In het ziekenhuis wordt voor een groot gedeelte geen aandacht aan de patiënt besteedt (dit verschilt natuurlijk wel heel erg per verpleegkundige/dokter!). Vorige week kwam er gelukkig een hele goede verpleegkundige naar de kliniek, dus ik benieuwd wie er morgen komt! Het grappige vorige week was dat er opeens veel minder patiënten kwamen dan normaal. Waarschijnlijk wisten ze dat Hilde er niet was, maar een verpleegkundige uit het ziekenhuis.

Donderdag hopen we de palliative care day te houden. Normaal gesproken regelt Hilde deze altijd, maar omdat zij nu weg is mogen wij dit doen. Het regelen van deze dag kunnen we heel mooi combineren met een toets die we moeten uitvoeren hier dus dat komt supergoed uit! Op de palliative care day nodigen we patiënten uit voor wie het leuk is om eens een dagje er tussen uit te kunnen, waarbij ze gelijk door de verpleegkundige (in dit geval zijn wij dat) gezien kunnen worden. Voor deze dag hebben we een oud, lief en blind vrouwtje uitgenodigd die we drie weken geleden bezocht hebben. Deze mevrouw lag op bed en kon niet meer lopen volgens de familie. Omdat het toch goed is voor haar om in beweging te blijven – hele dagen op bed blijven liggen is voor niemand goed – hebben we toen toch geprobeerd om een eindje met haar te kunnen lopen. En dit ging goed! Nu zijn we benieuwd hoe het met haar gaat, en om er zeker van te zijn dat ze genoeg beweging etc. krijgt, gaan we ook een fysiotherapeut uitnodigen die eventueel advies kan geven. Ook hebben we een vrouw uitgenodigd bij wie we een maand geleden nog op bezoek zijn geweest, en die ook hulp nodig heeft van een fysiotherapeut. Toen we bij deze vrouw op bezoek gingen zagen we een looprekje dat gemaakt was door de lokale bevolking hier. Het was supermooi om te zien hoe ze dit gedaan hadden, en dat ze dit met hele makkelijke materialen in elkaar hadden gezet. Zoiets simpels kan heel veel betekenen omdat deze mevrouw daardoor toch nog kon oefenen met bewegen. Op deze dag hopen we ook nog een man uit te nodigen die wij een keer naar het ziekenhuis hebben gebracht omdat we hem ondervoed en uitgedroogd aantroffen in een klein schuurtje. Dit was toen best schokkend om te zien! De man lag in een klein en donker schuurtje op een heel dun matrasje. Zijn gezondheid was heel slecht en daarom hebben we hem toen met de auto naar het ziekenhuis gebracht voor verder onderzoek, maar deze man werd al heel snel ontslaan… Ik hoop dat we hem donderdag in een betere staat aantreffen dan hoe hij was toen wij hem vonden! En om de sfeer een beetje gezellig te maken hebben ook een mevrouw uitgenodigd die psychisch niet helemaal goed is, maar die wel heel erg grappig is (ze kan bijvoorbeeld hele grote verhalen tegen je gaan vertellen, waar je niets wijzer van wordt omdat het allemaal in het Tambuka is). In het totaal komen we op 6 patiënten uit, en 3 vrijwilligers die ook mee mogen komen. Op zo’n dag krijgen ze voedsel en gaan we leuke activiteiten met ze doen, zodat ze even wat anders aan hun hoofd hebben dan pijn en verdriet. De vorige keer vond ik het superleuk om erbij te zijn, dus ik heb zin aan donderdag!

Vrijdag hopen we weer verder te gaan met ons onderzoek, en gaan we naar twee andere plaatsjes die wat verder weg zijn om de families van de overleden patiënten daar te interviewen. Vanaf 1 uur is iedereen altijd vrij op vrijdag, dus we zijn nu alweer aan het plannen wat we het komende weekend gaan doen…

Al met al hebben we de komende tijd nog genoeg te doen, maar het weekend houden we hier altijd vrij omdat we niet zo vaak de kans krijgen om Malawi te ontdekken! Het vorige weekend zijn we naar Nhkata Bay gegaan met een jongen die hier in het restaurant werkt. We hebben heerlijk aan het strand gechillt en genoten van het heldere blauwe water. Het snorkelen hebben we heel snel opgegeven nadat we ons telkens pijnigden aan de rotsen onder het water. We hebben zelfs volwassen jongens geleerd hoe ze moesten zwemmen! Dit was best hilarisch. Ze kregen het bijvoorbeeld maar niet voor elkaar om te drijven op de rug, terwijl dit voor ons super makkelijk is. Op het strand hebben we ons dus best vermaakt, en nu zijn we weer voorzien van een mooi bruin kleurtje. Terwijl wij aan het strand lagen te bakken, zagen wij allemaal Afrikaanse vrouwen die aan het dansen en het zingen waren op het strand. Dit werd allemaal opgenomen op video, zodat de dvd’s daarna verkocht konden worden. Wij – helemaal onder de indruk van de soepele bewegingen van de vrouwen – wouden ook wel eens leren dansen! Na wat lessen hebben we het zelf ook geprobeerd. Dit zag er waarschijnlijk best hilarisch uit, maar wij weten nu wel een beetje hoe het op de Afrikaanse manier moet. En met Afrikaanse manier bedoel ik vooral dat je heerlijk met je billen mag schudden. ;)

Al met al wordt het er alleen maar leuker op. We leren steeds beter mensen kennen en we merken dat het contact aanleggen met de bevolking hier ook steeds makkelijker wordt. Ondertussen wordt mijn Tambuka ook steeds een beetje beter! :D In mijn volgende blog hoop ik te beschrijven dat ik Nsima – het lokale voedsel hier – heb gemaakt! Dit lijkt me een leuke ervaring, vooral omdat ik het al iets lekkerder begin te vinden. Vorige week hadden we een gekke bui en besloten we om Nsima te eten in het restaurant, en wonder boven wonder vond ik het dit keer nog lekker ook! De mensen hier eten het als lunch en als avondeten, maar twee keer per dag is voor mij een beetje teveel van het goede! Nsima eten gaat trouwens niet met mes en vork, maar gewoon met je handen! Je pakt een stukje van de witte, klijsterige brok af en kneed dit even goed in je handen waarna je wat groente en vlees pakt en dit tegelijk in je mond stopt. Na wat oefening, was dit prima te doen!

Nu ik deze blog typ zit ik te genieten van de ruimte om mij heen. We zijn namelijk verhuisd naar het huis van Jorrit en Hilde! Hier kunnen we ook zelf koken, maar we zijn daar nog net iets te lui voor… Tja, als je twee maanden gewend bent om in een restaurant te eten, wil je niet anders! Het heerlijke aan dit huis is dat we wifi hebben! Nu hoeven we niet telkens naar het restaurant of naar de kliniek te lopen om te gaan internetten. Alleen maar voordelen heeft het dus! De laatste twee weken ga ik genieten van het heerlijke weer, het mooie werk wat we hier doen en van de Afrikanen. En dat we hier alweer bijna weg moeten? Daar denk ik nog maar even niet aan… ;)


Liefs Karin